Kiedyś beze mnie

Kiedy przeminę w jedną stronę idźcie,
choć moja dusza zostanie rozdarta,
jak spadające z kasztanowca liście,
jak przesiąknięta łzą rozstania kartka.

Niech wasze usta żądzą omotane,
popłyną nurtem potoku ekstazy,
a ja odejdę, gdzie nic nie zostaje,
gdzie mrówka słonia troskliwością darzy.

Twarzą w twarz stańcie, jak zachód z północą,
jak wschód z południem z zieloną nadzieją,
by srebrne gwiazdy, które w tafcie kroczą,
przyszłe wspomnienia między was rozdzielą.

Bądź z nią szczęśliwy, załóżcie rodzinę,
posadźcie drzewo śmiechem utulone.
Gdy mój czas minie, w pamięci nie zginę,
w bezmiarze ciszy nigdy nie zatonę.

Kasia Dominik