Cień na uwięzionej pamięci

author:  Piotr Paschke
4.8/5 | 5


Razem jakoś udźwigniemy ten ciężar

Wszystko na tak twardej ziemi
swobodnie odciska złotouste znaki
- zostaniemy małomówni

Przeterminowane powierzchnie
przeterminowane wiersze
obszar do zasiedlenia słowami
- cóż jeszcze z nas samych

Trzeba umieć udźwignąć czerwień warg

rzemienne oparcia starych pleców
odrzucą nas niczym pamiętanie
- wbita w nas ciemność
o wiele za gruba ściana - -

Kieliszki wódki rozbijają ją z równą łatwością

nie da się tylko dźwigać tak ciężkich cieni



Sam nie wiem po co to pamiętam



 
COMMENTS


My rating

My rating:  

My rating

My rating:  

My rating

My rating:  

komentarz

tresc w porzadku,fajny nawet i ten wers na końcu mi sie bardzo podoba
25.04.2011,  truskawka

Moja ocena

kieliszki mnie przekonują;)
My rating:  

Moja ocena

"rozbijają ją" nieszczęsna fraza jak z dowcipu o Urbanie
"ja ja-ko były"

dźwiganie cieni świetnie domyka wiersz przed finałem ale dźwigania czerwieni warg nie potrafię tu umiejscowić
albo za głębokie jak dla mnie
albo... nie wiem ;)
My rating:  
24.04.2011,  LilaNocna