... rozmowy z Bogiem na łące ...

Listopad



Wierzę,
że miłość sponiewierana brudem
dalej jest miłością.

Wierzę,
że prawdziwie prawdziwy człowiek
potrafi ją podnieść bez obrzydzenia.

Wierzę,
ale nie wiem, jak dostać się
do mojego człowieczeństwa,
słyszę, że płacze i nie wiem gdzie.

Że primum non nocere
też wierzę,
niech śmieją się ze mnie.

I wierzę też,
że mnie Boże nie upchniesz w jakieś czarnej dziurze,
choć jesteś taki zapracowany.

Wierzę,
bo pragnę do kogoś należeć, a Ty
wydajesz się jedynym sprawiedliwym,
ludzie mnie oszukali.

Wierzę,
bo co mam zrobić.


".... Stróżu i Sędzio człowieczy ..."


( ps. wczoraj zabiłam pszczołę, nie ratowałam jej, zgrzeszyłam ?)