gdy spaceruję na wietrze, zawsze mam zamkniętą dłoń

kilka stokrotek rosnących na prowincji
korzenie mojego dzieciństwa
suche gałęzie zdań niewypowiedzianych
pamięć chce tylko kilka wspomnień
pozostałe to tylko zwiędłe szypułki zgniłych truskawek

upada ostatnie jabłko z suchej jabłoni
w połowie zamieszkałe przez szczątki chwil
gdy niebo nad moją głową było błękitne

w jej korzeniach staję się coraz bardziej nagi
rozpościeram się wokół
płożę się wyobraźnią wydobytą z otchłani pamięci
mogłeś zostać

stokrotki zaczynają przekwitać
usychają wraz ze skoszoną trawą
która gęsto porosła moją pamięć o schodach na dworcu
wciąż cię tam widzę

ona wraca z wiatrem do tamtego miejsca
trzyma kurczowo jak syn ojcowską dłoń
chwile mojego dzieciństwa
i tamten głaz który nazwałeś
kamieniem z niekamienia

co mi pozostało w dłoni po tobie ?
pamięć która zarasta trawą i stokrotkami
czasem uda mi się którejś nie skosić
pielęgnuję je w sobie

to wszystko co mam
pamięć która jeszcze nie sczerniała
w mojej niepamięci
gdy spaceruję na wietrze
zawsze mam zamkniętą dłoń