(Nie)śmiertelnie zakochana pisze list na szybie

miałam napisać wiersz ale
za bardzo się wychylił i spadł
z siódmego piętra zmysłów

potrzaskane słowa skowyczą wilczo
wyją do zakrytego białym płótnem księżyca
stygnie styczniowa noc palce błądzą
po nienapisanych wersach zbierają tkanki

krwinki bielsze niż zapomniany dawno śnieg
ścieg którym miałam zszyć ci sweter
ale nie zdążyłam i teraz białe włókna
snują się ulicami autostradami ścieżkami

leśnymi tysiące kilometrów w moją stronę
łóżka po twojej pusta poduszka tęskni
za policzkiem wiesz chciałabym żebyś tu był
spał nawet gdy ja nie śpię i dotykam

twoich ust jak zabłąkany motyl
kwiatu namalowanego przez mróz
na szybie twój daleki oddech topi lód jest
(nie)śmiertelnie