niepewna następnej minuty

przez łzy ukrzyżowanej miłości
schodzi drgawkami
do czerni świata
przygląda się
ludziom

demon
w purpurze słońca
przepija życie

przez skrzydła nietoperzy
z dłoni kurczowo trzymających się światła
wyrywa resztki korzeni
unosi ciało
na wysokość oczu

pogarda

drewnianym krzyżem
roztrąca włosy -
triumfuje
górą betonu na plecach

usta
zastygłe w półuśmiechu
raczej smutne i głodne
zamyka serią
przekleństw

i tylko
z płuc wyrywa się pytanie:

skąd tyle gradu
w niebie

i człowieku

Yvonne Maria Misztal