OSTATNIA PROSTA

za oknem
dobiega końca
długi kolejny dzień
na pomazanej szybie
szpitalnego okna
rozpłaszczona
pomarańczowa kula słońca

beznadzieja wżarta
w błękitne ściany
niewielkiego pokoju
promieniuje paraliżem
myśli niedowładem słowa

na białej pościeli
milcząca nieobecna
twarz styranego
życiem mężczyzny

przez niedomknięte drzwi
sączą się dźwięki telewizora
w którym spiker zapowiada
pogodę na jutro

jutro
którego nie będzie