bardzo krótka autoanaliza z Beksińskim w tle

jak u Beksińskiego
mam głowę większą od własnego ego
lekko odchyloną w stronę linii horyzontu
zdarzeń
jakbym zapowiadał to co i tak nadejdzie
wychylam ołowianą przez ołowiane okno
szukam odpowiedzi w twarzach obcych mi ludzi
Beksiński próbował namalować kiedyś
własny portret
spojrzał w lustro i…
nieważne
podpieram zimną dłonią ołowianą głowę
jakbym podtrzymywał spróchniałe belki stropu
starego domu w którym ktoś wymontował klamki
może ja też powinienem spojrzeć w lustro?

wybiorę zakrzywione
ono idealnie oddaje rzeczywistość
moja w nim gęba jest kolejnym odbiciem
wcieleniem istnieniem (bez)istnienia
gaszę światło by w ciemnościach spożyć
swoją duszę skondensowaną
oświeceni powiadają że dusza musi wrócić tam
skąd przybyła
sama nie wróci
musi mieć obok siebie kogoś
kto ją poprowadzi
moja musi mieć Ciebie