Po trzeciej kawie.

Teraz się otworzył świat,
kiedy nic nie muszę.
Nie muszę:
- słuchać ptaków,
- zanurzać w słońcu niedomkniętych powiek,
- koniecznie dotknąć stopą zbłąkanego trawnika.

Czuję czas i jak mnie wypełnia
obojętnością.
Obserwuję zamyśloną kobietę.
To ja.

Dobrze jest zatrzymać się
i grzecznie
przepuścić na stracenie
całą esencje goryczy.