Nie patrzmy wstecz

Ten czas smakuje jak
Miętowa herbata
Zaparzona kiedyś w listopadzie
Daleko stąd
Sączyliśmy ją
Wśród mlecznobiałych kwiatów
I fal dźwięków uderzających o bose stopy
Nie było dokąd uciec
Nie odpowiadamy na pewne pytania

Wachluję starym kalendarzem
Twarz pełną wypieków
Żalu i krzyku
Nie moją
Ciężko to przełknąć
Nie będę im słodzić

Alabastrowy posąg
Miedziane serce

To tamten głos
To zawsze tamten głos
Rozkrusza czas

Teraz zamieszam te myśli srebrną łyżeczką
Zanim ktoś zrozumie
Wrzucę je do butelki i zatopię w rzece
Miętowej rzece
Daleko stąd

Nie patrzmy wstecz
Lepiej nie
Ale powiedz
Skąd w nich tyle czarnych wron?