DĄB… BRAT

DĄB… BRAT

Słotną namiastką majaków nieba
spełniają swą powinność błogą
i w pośpiechu bezdźwięcznie
świtem zamglonym gdzieś
z jarmarków majowych cudów
bezpowrotnie odchodzą

Spływają w glorie fantasmagorii
w srebrzystościach brodzą
deszczem bursztynowym rozmytą drogą
słowa… łzawych melodii
jak liście jesiennych złotoczerwieni
aż na płacz się zbiera wiatrowi

Gdy smutkiem przelotnym
rozkawałkowanych gwiazd
snuje się we łzach… nad Silnym w Samotni
i nie potrafi wysłowić
upływu sekund, minut i lat
tylko gubi czas… liść po liściu

Dąb… brat


⊰Ҝற$⊱………………………………………………………… Samotnia 13 października '17