promyk słońca spaceruje po dywanie

promyk słońca spaceruje po dywanie
rzucam się na podłogę i łapię go
jak nitkę latawca z dzieciństwa

zapomniane słowa
wyryte rudym piórem
na kartkach w kratkę
bledną

papierowe łódki
toną w tafli lustra

pamiętam nie pamiętam

ocal mnie

przypinam kolejny wiersz na lodówkę
wszystko takie ulotne

kot na balkonie
zanurzony we śnie
a serce w przedpokoju
wychodzi z siebie