Cień na uwięzionej pamięci

author:  Piotr Paschke
5.0/5 | 3


Razem jakoś udźwigniemy ten ciężar

Wszystko na tak twardej ziemi
swobodnie odciska złotouste znaki
- zostaniemy małomówni

Przeterminowane powierzchnie
przeterminowane wiersze
obszar do zasiedlenia słowami
- cóż jeszcze z nas samych

Trzeba umieć udźwignąć czerwień warg

rzemienne oparcia starych pleców
odrzucą nas niczym pamiętanie
- wbita w nas ciemność
o wiele za gruba ściana - -

Kieliszki wódki rozbijają ją z równą łatwością

nie da się tylko dźwigać tak ciężkich cieni



Sam nie wiem po co to pamiętam



 
COMMENTS


My rating

My rating:  

My rating

- a pamięć jest czasem ciężka, ale i najważniejsza!
piękny wiersz Panie Piotrze!
My rating:  

My rating

My rating: