Deszcz i poeta

Na ramionach maluje kaskadowe mazaje,
moczy włosy i mieszać chce szyki.
Mocno trzymam parasol i się dzielnie nie daję,
tonąc w rytmach deszczowej muzyki.

Szarpie płaszczem i duszą, rozmazuje makijaż
teraźniejszość próbując zasępić.
Bezlitośnie podtapia - zakichany lawirant!
A ja śpiewam deszczowe piosenki.

Bo poecie, gdy dżdżysto, wiersz się ściele na klombach,
słotna wena z bulgotem mknie w rynnach,
więc się bratam z jesienią, w kapuśniaczkach, czy pompach,
w przemoczeniach tych twórczo nadczynna.

Niech się chmura oberwie, niech wychluśnie jak z cebra,
niech ocean świat zleje na dłużej,
niech deszcz wzbiera. Poczekam na nadwyżki tych wezbrań,
wesolutko wskakując w kałuże.

RC 21.11.16