non omnis moriar

Nad zimnymi grobami
w milczeniu pochylamy głowy
ostatnie
ziemskie domy uświęcone

ptak na gałęzi jak niemy
ucichł
ciemność pobladła
od blasku lampionów i zniczy

tym co przeszli na drugą stronę
wieczne światło świeci
i rozprasza zapomnienia mrok

kolejny
pierwszy dzień listopadowy
wiatr ostatnie liście liczy

odmawiamy modlitwę pamięci
prostymi słowami

coś się kończy a coś zaczyna
czarna godzina nadzieję ukradła

dziś tam nasz wzrok
gdzie wniebowzięci

a w sercach
złote chryzantemy