ballada o smutnej piosence

ballada o smutnej piosence

słowo urwane
zamilkło w locie
na pastwę losu wydane
przygasł strumyczek
ognia na knocie
na nosie odbity prztyczek
nie ma posłuchu
i miejsca w duszy
w zamkniętym
schowana uchu
pomnik na wieczność
zły czas pokruszył
została nieużyteczność

kto dziś chce słuchać smutnej piosenki
gdy tyle smutku dokoła
smutnej piosenki nie kuszą wdzięki
już dźwięku wydać nie zdoła
smutna piosenka milczy w zadumie
o dumie swojej rozmyśla
i tak do końca pojąć nie umie
że nie jest już apetyczna

słowo prawdziwe
nie jest potrzebne
jak tamte spojrzenia chciwe
sensu ostatki
uciekły z sednem
i gust pakuje manatki
zostaje miejsce
na polu chwały
dla pieśni jasnych w kolejce
by smutek ostygł
a iskry grały
w spojrzeniach jakże radosnych

kto...

PW