Z ciernia do ciernia (poprzez światłocień)

Szarzeje kurczący się skowyt,
cień cienia
zarzuca niewidome ciernie

Szarzeje najeżone powitaniami
coraz niżej skowyczące szarością
ociemnienie

Poszarzała samotność skowytu -
bez gwiazdki z nieba
syty cierniami demon
światła

Szarzeją pytania wszelkich cieni
niczym życie w ciemności


A skowyt nadal po omacku
wchłania gwiazdę po gwieździe
dorzucając światłocień



do równego rachunku