PROCH W PROCH CIĘ OBRÓCI

PROCH W PROCH CIĘ OBRÓCI

Ziemia od zawsze za tobą tęskni
Wszystkich zbliża do mielizn raju
Radosnym do siebie zza węgła strzałem
Gdzie każda kula zwiastunem cienia
Kaźnią atomów zdumionych trucheł
Ulotnych duszy zachwytów ?
Nie wyzwolona z koszmarnych bytów
Nad tym bezwolnym światem… na haju ?
W nieukołysanym szklistych oczu krzyku
Czy słono lodowych kamyków

Jak twardy kryształ z prochu powstałeś
I proch w proch cię obróci… zwróci nicości
Boś od zarania wpisany jest w scenariusz
Prawa ciążenia sproszkowanego skowytu
Z entą zasadą krążenia w bezsilności
Na szlaku ciągłości jutra niepewności
Wszechmaterii umilkle ułomnej
Z wysypiska z piskiem na złomowisko
Gwiezdnej machiny… w imię boskiej miłości
Czy beztroskiej komedii do bólu nieboskiej ?

⊰Ҝற$⊱……………………………………………………………… Toruń 19 lipca '16