Pewnego, jesiennego wieczoru

uformuję
moje małe szczęścia
w pękate sześciany
i przechowam
w drewnianym pudełku.

Gdy przyjdzie bieda,
ostrożnie wyjmę jedno,
zliżę pokrywający je meszek
i zanim się w dłoni rozpadnie,
popiję gorącym rumem.


Zaspokoję głód,
będzie mi ciepło i dobrze.



Yvonne Maria Nowak, 27 lutego 2016