(Essay) Może kilka słów

Tutaj, można coś dodać zawsze, określić bardziej precyzyjnie, wyjść poza margines, na ile tylko zdołamy sobie pozwolić. Toczy się zawsze jakiś mały bój na całkiem wielkie słowa, na wielkie rety, na całkiem nieumyślne myśli. Widać kreskę, pod nią jest świat, malutki świat zamkniętych słów,nie całkiem rozwiniętych zdań, ugrupowanych w specyficzne kolektywy mające spełniać określone zadania. Na ile można to wyrazić na tyle można to zrozumieć, przewidzieć jak zaczną się postrzegać, jak zaczną zatapiać się oceany uczuć w bystrych potokach treści. Jak każde niechciane dopowiedzenie zacznie się ugruntowywać najmniej jak tylko potrafi swobodnie w naszym rozumieniu. Nie tyle czasem chcemy to powiedzieć co chcemy to przemilczeć, nasunąć może inne rozwiązanie, potoczyć bieg spraw na wielkim kole które zmiażdży na swej drodze każdy obojętny gest, potoczy się szlakiem do przemian, do delikatnie wysublimowanych tych co zawsze spojrzeń, na całkiem inną sprawę. Mamy coś w rozterce ciekawego, coś kusi nas by się zastanowić, odkryć to co niepoznane, choć często błądzimy w samych sobie, jak głupcy wiecznie szukający skarbów które nigdy nie miały wartości. Co może się chować? I jak tego szukać w sobie? Jak pomijać niesłuszne i nieistotne? Próbując wyrazić coś jednak, coś więcej niż może się w nas chować, coś co trzeba przywołać, co będzie podkreślać najlepiej jak tylko potrafi nasze małe wylęknione istnienie. Robimy małe kroki, patrzymy pod nogi, żeby nie zdeptać, bo może jakieś jest małe życie, o jakimś wielkim sercu, a i tak zatrzymujemy się wiecznie żeby prowadzić wielkie wojny małych światów, z których nikt nie wyjdzie cało. Podpowiadamy sobie którędy iść żeby tam trafić, tam gdzie jest wieczne szczęście, do którego nikt jeszcze nie doszedł, bo zawsze trafi się jakieś mniejsze szczęście po drodze, w jakimś nawet nieszczęściu. Słowo jest jak latarnia, to ważne żeby bezpiecznie wrócić, to znak że jest gdzieś port, do którego z ufnością można dobić, że już jest ląd, choć ziemia jeszcze jest nieznana.