wyodrębnione okiem

na skraju zarośli
rozmaitość spięta lodem
mróz przeczołgał się po niewysokich wzgórzach
nastroszył włosy trawom
słychać monotonne zawodzenie bażantów
tu cisza przechwytuje każdy dźwięk

w mrocznej paszczy kończącego się dnia
wciąż jeszcze widoczna mała aleja
dość ciasno splecione gałęzie
drżą jak kochankowie
w nadziei że zdołają przetrwać pierwsze chłody

za szpalerem drzew
ubranych w srebrzysto - białe mundury
rdzawo - miedziane słońce
jak gdyby wyrwane z odrętwienia
jeszcze ożywa krótkim rozbłyskiem
po czym znika przekraczając próg dnia