Znoszony kostium nadziei

w głowie panosząca się sterta planów
na ręby wywrócone dawne obrazy zdarzeń
zatrzymuje się na kolejnym zakręcie drogi
może już ostatnim biegnącej do znikąd
gdzie jest beznadziejnie schludnie i cicho
zapomnianych głosów bliskich i dalekich
daremnie usiłuje w szumie miasta usłyszeć
niegdysiejsze ognisko miłości przygasa powoli
dzień za dniem coraz bardziej utyka na samotność
zdeformowany kręgosłup dyskomfort tworzy
kolejnym słowem zwietrzałe zmysły popędzam
jestem jak pusta bez adresu i nadawcy koperta
w której złudzenia plątają się z prawdami

a na rozdrożu w kapliczce
na drewnianym krucyfiksie
metalowy Chrystus nadal
cierpi za nieswoje rany