Zdiagnozowana samotność

Mój głęboki oddech
wsysa występną beztroskę
wolno z nogi na nogę
odmierzam czas
wąską tasiemką pokrętnej drogi
która wije się po równi pochyłej
w stronę stanu nieważkości
fragmenty zdarzeń przesiąknięte
stuprocentowym roztworem
przyziemnych złudzeń
jakie mnie zniewalają
spowalniają tempo podróży

przeszywając pustką
wszystkie dni do kości

chwile rozpięte w czasie
gubią swoje kroki