Ścieżki miłości

Obolały z pragnienia,
łagodził nagłe napady głodu
w cieniu ulicznych namiętności.

Słodko dzikim zapachem
odurzał zwoje sumienia, czerpiąc namiastkę
pozornych ekstraktów kobiecości.
Pogłos wyrzutu sumienia, czubkiem buta
rozgniatał przed progiem.
Reflektował się zawsze.

Załamania koszul stały się dla niej mapą.
Nauczyła się czytać
przylgniętą do nich niewierność.
Poznała ją do bólu naskórka.

Już nie dławi się w krtani,
nic też nie przywróci światła jej ciału.
Chropawy grot wbity pod żebrem
pulsuje tępo w zgwałconym sercu.
W niektórych mięśniach kładzie się cieniem,
tworząc na twarzy niejeden zarys.

Zdrada,
nie rozpada się w pył,
nie znika jak ślady ołówka,
które można zwyczajnie wymazać.

Gdyby zdołała przypuszczać,
jak kręte są ścieżki miłości...,
poszłaby w poprzek.


©Ivka Nowak, 15 stycznia 2015