osobisty abderyta

osobisty abderyta

stoi w tym miejscu gdzie go ujrzałeś
w swoich niespełnień zatęchłej głuszy
zobaczył drogę na której stałeś
wkroczyłby na nią gdyby wyruszył

stoi i patrzy dyszy i słucha
chłonie i płonie zaciska dłonie
żal z rozlazłego mu życia bucha
krople zazdrości roszą mu skronie

niegniewny wiekiem niemłody troską
gasi pragnienie niewinnych potrzeb
patrzy na twoją charyzmę boską
wie że się nigdy nawet nie otrze

zapatrzony w ciebie abderyta
zastygły w wystudiowanej pozie
znów strawestuje co z ust wyczyta
twoich talentów cyniczny złodziej