PIOŁUN POPIOŁÓW POMPEJÓW

PIOŁUN POPIOŁÓW POMPEJÓW


Tęcza bez obietnic łączy brzegi światów
Rozdziera pijanego Słońca plam zmrużeniem
Zamyka sens istnienia udręczoną chwilą
Milkną myśli w konwulsjach szeptów cykad, kwiatów
Więdną obrzezane skrzydła kolorowym motylom

Echo z marzeń wyrosłe odchodzi skąd przyszło
Nie widząc ucieczki od wyroku zegara
W oczach sądu światła blednącego horyzontu
Od Odysa do Szekspira rodzą się pytania
Pytania jak piołun, jak zbrodnia i kara

Pozostanie bez ciebie pejzaż horyzontalny
Martwota i lament złamanych piór Ikara
Piędź ziemi do piekieł… słońc agonia powolna
Czas bezwzględnie względny… na czasoprzestrzeni marach
I nieba… zamarzanie z wolna

Podniesiesz się z kolan gdy świat ci zawariuje ?
Oddalisz od grzechu snu już minionego ?
To już pytanie… do Einsteina - poety ?
Bosa karawana powłóczy dalej i bez niego
Ten tętent tętna usłyszy… niedoskonałość boleśniej odczuje

Oniemiały, wtopiony w Pompejów tragedię
Rycząc jak Minotaur z mostu rzeki Kwai
Znów na tak zadane retorycznie pytanie…
Co życie jest warte…? Zbędzie cierpkim żartem
Komedią… w spopielałej tragedii dell’arte


Samotnia ……………………………………………… 11 października '14