Czy umiesz przytulić?

Oboje jesteśmy na granicy zwątpienia.
Zwątpienie nie tyczy się naszych uczuć, bo są one niepodważalne,
a mnie do mnie i ciebie do siebie, o to, czy jeszcze raz zawierzymy komuś siebie.
Czy uratujesz resztę mojego życia?
Chcę cię pokochać, choć nie wiem jeszcze, czy umiesz przytulać.
Moje imię w twoim gardle jest pieszczotą, za którą mogłabym pójść wszędzie.
Sposób w jaki na mnie patrzysz sprawia,
że dostajesz ode mnie wszystko, czego chcesz.
Widzę sens w każdym naszym wspólnym kroku
do akompaniamentu z porozumiewawczymi spojrzeniami.
Jeśli można kogoś tak rozumieć, że niemalże przenika się przez niego
nie można już mu nie ufać.
Mogę podziękować każdej z tysiąca chwil z tobą,
bo każda była co najmniej dobra.
Ty od samego początku dzieliłeś wszystko na pół,
jakby już wtedy to, co twoje było też moje…
I nikt na świecie nie mógłby zrobić dla mnie nic piękniejszego,
niż ty swoją obecnością.