Poranne dywagacje

Słońce ciepełkiem dzieli szczodrze.
Całkiem śliczniutko dzień rozkwita.
Niby bezstresik, niby dobrze,
kołysze szumem stary modrzew,
a ja to czniam i kwita!

Świat jak szalony gna i pędzi,
wciąż mu za mało, wciąż chce więcej;
poklasku, władzy i pieniędzy,
to smagnie batem, to połechce,
a mnie się nic już nie chce...

Klombik odtańczył taniec brzucha,
kos piruecik śmiga w drodze,
wrzos szumem włazi wprost do ucha,
szczęśliwy w lawendowych ciuchach,
a ja pretensje płodzę.

Nie będzie lepiej - próżne skargi.
Troska na czole bruzdy orze,
Wzrok przytępiony, blade wargi,
idąc w mozole żale mnożę.
Byle nie było gorzej.

RC 18.04.2014