do nieznajomej

do nieznajomej
(inspirowane Mistrzem. I Małgorzatą)

zamknąłem rozdział bez odwrotu już
zakryłem karty z drżeniem rąk
ślepą ulicą błądzę wszerz i wzdłuż
spalonych mostów czując swąd
myślę choć myśleć już nie wolno mi
sprawy rozlały się jak wosk
spękane wzory szklanej w oczach kry
kierują mnie w niepewny los

będę cię szukał póki starczy sił
choćbym pogubił drogi znów
i będę biegł do końca moich dni
dopóki mi nie braknie tchu
by w twoich oczach ujrzeć moją twarz
z czułą pewnością dotknąć rąk
zrozumieć że ty moją miłość masz
że całe życie byłaś nią

jeżeli kiedyś przyjdzie razem być
jeśli pomoże szczęścia łut
pomiędzy złem i dobrem krucha nić
zawiedzie mnie do twoich stóp
dla wiary i nadziei warto trwać
a bez nich wszystko traci sens
więc przybądź już tak jak wiosenny wiatr
i moich snów zazdrośnie strzeż

będę cię szukał póki starczy sił
......

PW