pomyłka, czyli kocham cię, człowieku

kochani
zamaskowani wymownym różem
blaskiem srebra wizytowników spinek
poukrywani w okopach gniewu
nieustannie z życiem na muszce
z cudzymi gestami na ostrzu noża
z poderżniętymi marzeniami
wyblakle bełkoczący obce mowy
o trędowatych sercach
ubrani w skrojone na miarę tłumu barwy ochronne
na których można tylko patrzeć
i tylko z odległości
najlepiej sześciu kamer
co chcecie wisieć na ścianach w złotych ramach
zamiast sacrum
co znacie tylko niemiłość zasłużoną
kochani
świat was zmylił