Słotne melancholie

pozwalam sobie na łzy lecz tylko słotną jesienią
choć oczy cieszą skrojone równo szepczące liście
ja się porywać melancholijnie daję strapieniom
kalecząc dłonie upycham w wazon róże cierniste

bujam w fotelu (co lekko skrzypi) słone tęsknoty
wychylam haustem cierpkość pomyłek raniących myśli
rozpamiętuję a czas zalega w kątach pokotem
nakładam w głowę smaki by mogły znów mi się przyśnić.

pozwalam sobie na łzy lecz tylko słotną jesienią
gdy łatwiej ukryć mokre policzki w ulewnym deszczu
uciekam w wiersze dając się wodzić za nos marzeniom
które najpiękniej najczulszą struną koją i pieszczą

sięgam za siebie albo zostawiam sprawy na potem
grzebię w pamięci lub plany snując żyję mrzonkami
a tak bym chciała jeszcze na życie zyskać ochotę
i pójść przed siebie miedzą pomiędzy żyta kłosami

RC November 2013