Wychodzisz nie wracasz

Wychodzisz, tak ciemne wynosisz wspomnienia
przechodzisz wśród tęsknot ukradkiem,
że nikt nie zauważy, że nikt się nie spyta
czy to ucieczka? ten pośpiech zmącony spojrzeniem
w przeszłość która mogła się jeszcze odwrócić,
mogła zwlekać, mogła zapytać, się zastanowić,
przeczekać, gdy tylko spojrzenie się mogło zatrzymać
na sprawnych pomysłach na jutro, zwiedzionych
tak sprytnie, że porzucić też można i resztę.

Niepotrzebne są słowa, a same się cisną na usta,
tak zbędne są czyny, że lepiej że nic się nie stało.
Spojrzysz? Za wiele wytłumaczyć nie zdążę
każdy wybór się waha gdy ma wybrać słowa,
na jeden raz, na całe życie, lub żeby coś wytłumaczyć.