Nemezis o chłopięcych oczach

Dwunastoletni obrońcy Berlina-
czym się różnili od młodych powstańców Warszawy?

Gdyby czasy były inne,
machaliby, wracając ze szkoły, harcerskiej wycieczce powstańców
jedzącej drugie śniadanie na ławkach Alexanderplatz.
Żaden z nich nie wiedziałby, że już może unieść karabin
i jak to jest być żołnierzem wśród płonącego miasta.

Ale była wojna, więc się nie spotkali.
Dla harcerzyków znad Wisły mieli pogardę i braci na Wschodzie.

Wychowywano ich w końcu na prawdziwych Germanów.
Wersy Heinego i fugi Beethovena
przeplatano gotycką czcionką Mein Kampf.
Uczyli się nienawidzić sklepów z kryształem i menorą,
zaborców Pomorza i tchórzy okupujących Alzację.
Dlaczego? Nie wiedzieli. Ale nie musieli,
bo wszystko wiedział On.

Oderwano ich od gry w piłkę i puszczania kaczek na wodzie,
rozdano Panzerfausty, wetknięto za pas granaty.
Ślubowali na czarne słońca i zaczesanego szaleńca.

Jak nazywały się te dziewczyny?
Gerda, Ulrike, a może jakoś słowiańsko?
Nie było już na to czasu, azjatycka horda
deptała wielką stolicę.
Zza zwałów cegieł i brudnych okien kamienic
po raz pierwszy i ostatni dowodzili męstwa
(Mamo, mamusiu, gdybyś tylko tu była).

Padały strzały, lała się krew.

Młode twarze przytulały pył.

Bóg odpuszczał winy, choć kochali winowajców.