suwalskie lasy pokorne moje

suwalskie lasy pokorne moje

pobiegłam wtedy
przez złoty łan

i nie zatrzymał mnie blask jeziora
ani rodzinny dom

daleko do was piękne panny
w sukniach długich po brzeg
do maków czerwonych
krzyży białych
porannych mgieł

słyszę jak bije dzwon na trwogę
idziecie za mną wolnym krokiem
suknie tak pięknie wam szeleszczą

i mowę tą pamiętam tak
jak gdyby na ukos z nieba
siarczysty padał deszcz