Zniecierpliwionymi ustami

Zniecierpliwionymi ustami coraz mniej przepuszczam powietrza.
Nie jestem w stanie złapać zwykłego oddechu.
Drgającymi powiekami próbuję cię wypatrzeć.
Pojawiające obrazy są niewyraźne, urwane.
Spragnionymi dłońmi, które zaciskam w pięści,
nie odegnę gałęzi przed sobą,
nie chwycę nimi nic,
bo wszystko tylko głucho obije się o pięści.
Stęsknioną duszą błądzę po obcym mi świecie.
Nie znajduję żadnej drogi prowadzącej do wyjścia.
Nie wiem jak się tutaj znalazłam.
Mój umysł nie pamięta przyczyn ani wypadków.
Przetwarza tylko moje, twoje wszystko.
Właśnie tak czasami mi ciebie brakuje.