Dokończony wiersz Adasia Miauczyńskiego

Pośród ogrodów siedzi ta królewska para
i we dwójkę się nudząc, chyba zasną zaraz.
Tępym wzrokiem mdłe oczy w horyzont wpatrzone…
Początek masz niezły, ale szlag trafił koniec.

Błaźnie, coś o losie poety marzył skrycie,
któryś śnił być Stańczykiem królom dając życie,
ty, tak inny od innych i ponad innymi,
ty, we własnym mniemaniu bóg-szatan bez winy,
który zawsze masz rację i jedynie w tobie
tak dźwięcznie i tak dumnie zabrzmi imię Człowiek.
Kupcząc wyrokami zbierasz tłumów oklaski,
wraz z tłumem wszech-tłumoków ciskasz kamień płaski
w bezpańskiego kundla, bo skądś się napatoczył...
Tak zabawnie jest spojrzeć cudzej śmierci w oczy.
Teraz siedzisz samotny jak królewska para
i dupa ci rośnie, i w garach ci odwala,
i sam chyba poczułeś, stygnąc w swej skorupie,
że już się z ciebie nie da Mickiewicza upiec.
Daj więc sobie spokój z trzynastozgłoskowcami
a kiedy znajdziesz lepszych – podrzuć im dynamit.