Czego dusza jęczy?

Czego dusza jęczy, proszę duszy drogiej?
Czy ją może zaniedbuję, nie daj Boże?
Czemu dusza nagle z przyjaciela- wrogiem?
Ja żądam wyjaśnień, bo się nieco trwożę.

Muszę się postarać, by jęczeć przestała,
bo mi psuje szyki i odstrasza ludzi.
Może by się z lekka przebranżowić chciała?
Niech się zajmie sztuką, zamiast lęki budzić.

Dbam i pielęgnuję, czyszczę co dzień z rana,
odkurzam z przykrości, co fruwają wokół,
utulam do spania (kiedy niewyspana),
czułością otaczam w każdym nowym roku.

Unikam nieświeżych dań i alkoholi,
wtłaczam zdrowe treści, czytam całkiem dużo.
Czymś się dusza struła, czy ją w dołku boli?
Albo jej zwyczaje moje niezbyt służą?

Niech dusza nie fika, nie walczy, nie bryka,
niech wyć już przestanie, bo mi gra na nerwach,
niech osiądzie w miejscu, oswoi się dzika,
rozgości się w ciele i mi zrobi przerwę!

Czemu staje dęba? Wbrew i wspak- nie z prądem.
Niechże się umości wiodąc żywot miły,
a ja jej uchylę tajemnicy rąbek
i będziemy łeb w łeb na różowo śniły.

Że dusza się dusi i skrzydeł nie może
rozwinąć na boki i szybować w chmurach?
Niech przestanie marzyć i zacznie, mój Boże
zgodnie z wątłym ciałem bratnim funkcjonować!

Duszo moja droga- bądźże ludzką duszą,
buźkę stul i wzdychać za kochaniem przestań,
romansów nie żądaj, nie pobudzaj serca,
przysiądź bez szemrania chociaż do Sylwestra!

RC 6.12.12