Pomnik poezji

Postawcie pomnik Poezji

Niech lewą stopą
Dotyka postumentu,
Drugą w klasycznym sandale
Niech wznosi ku niebu –
Lenniczka Utraconej Weny.

Łono przysłońcie muszlą,
Niech perła w niej ukryta
Przyświeca pokoleniom
Zatraconym we
Wszechwiedzącej Sieci.

Do serca przybijcie
Gałązkę cyprysową
Koniecznie z różową kokardą
Może Gustawy się obudzą
I zaczną kochać inaczej.

W lewą dłoń włóżcie
Lustro – tylko ślepiec
Jest głuchy na piękno!
W prawą wciśnijcie kieliszek –
Toast za martwych Poetów!

Na ramiona zarzućcie szybko
Zielony płaszcz w tramwaje
Na szyi zawieście karakony
We włosy wplećcie bagnet i granat
Na głowę z absurdu koronę.

Jak każdy
Szanujący się pomnik
Naznaczony przez miejskie gołębie
Musi posiadać głębię
Co w sercach zostanie na lata:

Przechodniu, przestań się gapić,
Tylko napisz coś nowego…