lekkoduszny czarnowidz

wysłuchał mnie, choć nie słuchał
duch powszechności bez ucha
wyśpiwszy swe ciało w poduchach
kordłom krył słabość w swych ruchach

a skrucha, której kolana
jego przyjęły ugięte
broczyła jak rana
zawzięcie

wyrzutem sumienia wspomniana
beztroska
w za krótkiej sukience