Lodowacieję

Lodowacieję.
Serce ledwo pika.
Szadź okryła rzęsy, z trudem mrugam.
Czoło zimnym potem skrzy jak mika,
oczy jasne skrywa szara smuga.

Lodowacieję.
Myśli w krę zaklęte.
Pobielałe szronem zimne skronie.
Słowa siedza cicho, bo zmarznięte,
niewypowiedziana myśl w przeręblu tonie.

Lodowacieję.
Gwiazdki śniegu roztopione na języku.
W ustach gorzko, wieje chłodem,
głowa boli gradobiciem drobnych krzyków,
powolutku ciało się pokrywa lodem.

Lodowacieję.
Już się ruszam z wielkim trudem.
Sople wspomnień wicher zrywa z wielkim hukiem,
jeszcze parę kroków robię jakimś cudem,
zaraz potknę się i spotkam z zimnym brukiem...

Lodowacieję.
Już zastygam. Już zamarzłam.
Już nadziei nie mam, już się z losem godzę.
Tylko szkoda, że rąk ciepłych nie znalazłam.
Może później, może gdy się znów urodzę.


Apr 2011