Świeć słoneczko, świeć...

Rozgania wiatr chmury rozpaczy.
Ostatnie już krople deszczu łez
smużą melancholią po szybach,
spływając w rynsztok zapomnienia.
Resztki smutku, niezatopione
wypala wychodzące słońce,
budząc nieśmiało radość życia.

Świeć słoneczko, świeć - ma nadziejo.
Nie zapominaj wypalać zła.
Rozpędzaj chmury w zarodku łez.
Podgrzewaj serca do miłości.
Poprawiaj poczucie humoru.
A jeśli deszcz, to ku radości
sprawiaj rolnikom dla ich zbiorów.