Poranek nie całkiem fajny

Wskazówki mi lecą na czoło z przytupem,
na głowie i w głowie mam siano,
przeciągam się szybko i wstaję z wyrzutem,
odrzucam poduszkę zaspaną.

Ślad kawy wylanej wędruje wraz ze mną,
swąd snuje się tostem spalonym,
dlaczego nikt rano nie czuwa nade mną?
Mój anioł stróż chrapie zmęczony.

Trzy oczka w rajstopie mrugają kąśliwie,
maskara się sypie na brodę,
migrena już w szpony mnie bierze krzykliwie.
I jak mam poprawić urodę?

Niech ktoś mnie przekona i w duszy i w ciele,
że świty poezją są tkane,
że sielskość, anielskość, mgła, rosa i trele,
że człek, zwierz radosny nad ranem.

Niestety- nie czuję, nie czaję, nie wierzę,
na przekór poezjom i wieszczom
i chętnie w pościeli róż świtu przeleżę
porankom stanowcze "nie" wrzeszcząc!

RC 30.08.2011