Świadkowie jesiennej miłości

Mój- całkiem zwyczajny- beżowy,
rękawy troszeczkę przydługie,
podszewka w zielone podkowy,
choć inne mam, bardzo go lubię.

Twój- męski; krój prosty, surowy,
materiał szorstkawy w dotyku,
w odcieniu jesienno- brązowym.
Tak bardzo dodawał ci szyku!

Wiszą w szafie dotykając się nieśmiało,
rękaw przy rękawie czule się zabłąkał,
wieszak w wieszak (jakby wciąż im było mało),
nie przestają się w przebrzmiałych czasach kąpać.

Wciąż pamiętam tamtą jesień złotem tkaną;
niebo oczy mokre kryło za chmurami,
kładłam głowę na ramieniu twym kochanym
wypełnioną naiwnymi marzeniami.

Miłość dawno się rozbiła jak lusterko,
rozścieliła się srebrzyście w innym niebie,
a jedyni jej świadkowie wiszą miękko
(wspominając tamtą jesień) obok siebie.

RC 13.09.2011