Niech ktoś mym życiem lekko wstrząśnie

Niech ktoś mym życiem lekko wstrząśnie,
by się zbudziło i ocknęło,
aby zakwitło w poprzek wiośnie
by się sprężyło i odgięło.

Niech chwyci ktoś to życie moje
oburącz- chwytem jak Otello,
niechaj rozstąpią się podwoje
smaków, co raz zbudzone- wzejdą.

Niech ktoś poruszy, bo zastygam;
pancerz twardnieje, rosną łuski.
Świat rozpędzony głośno śmiga,
echo odbija się od pustki.

Elektrowstrząsy może trzeba
zaaplikować w samym środku,
albo szczepionkę (jak się nie da),
by się pobudzić aż w zarodku?

Niech ktoś doradzi, bo już oddech
płytki, nierówny, byle jaki,
serce jak ochłap (kiedyś szczodre)
w piersi wciąż gra dla niepoznaki.

Niech ktoś potrząśnie i pobudzi,
przekona, by się znowu chciało,
by świat znów nęcił, a nie nudził,
jak wtedy, gdy się mniej lat miało...

RC 1.02.2012