Przebudzenie

Ot, po prostu tak zasnęłam
Na trzy zimy i jesienie
Lata, wiosny, nie pamiętam
Są jak cienie

Obudziłeś mnie spojrzeniem
Pod dotykiem drgnęłam cała
Słowem oczy otworzyłeś
Choć się bałam

Założyłeś mi czółenka
Z nóg zrzuciłam je ze złością
A sukienka była dla mnie
W gardle ością

Lustro zbiłam, gdy rzucałam
Nie chcąc widzieć próżni w głębi
Choć ta próżnia już odeszła
Jeszcze cierpi

Przycupnąłeś z brzegu łóżka
Nie dawałeś za wygraną
Jakbyś wiedział, że me serce
Jedną raną

Mą apteczką, lekiem, plastrem
Tak stawałeś się powoli
Zagoiłeś wszystkie rany
Już nie boli

Być kobietą...cóż to znaczy
W domu, mieście, na ulicy
Twe spojrzenie mówi wszystko
To się liczy

Śpię spokojnie, chociaż czujnie
Z nóg swych butów już nie zrzucam
Na ramieniu mym torebka
W drogę ruszam

iw 3.07.11