milczenie jak msza święta

uwielbiam ceremonie mszy świętej. jak lato.
jak wspomnienie o pierogach u mamy
i tego co już nie ma a może jeszcze być.

walczę o nieznane mi formy rozsądku.
o konwenanse których za żadne skarby nie mogę stracić
dla przetrwania z tradycją polewania ruskich pierogów
z gorącym masłem.

faszerowana wspaniałą cichością mariackiego kościoła
i oliwskiej katedry .
- wsłuchuję się w milczenie słów Marcina.

otulona ścianami jego mieszkania które też kocham jak i jego.

nie wiem co bardziej mnie w tej chwili chroni
zamurowanie w ścianach
czy bezkresne milczenie na które nie mam recepty.

nawet dzwony kościołów nie zagłuszają tej ciszy
w ciągnącej się ponadczasowej mszy świętej.

a ja żyję w wierze że ta cisza nas spaja
jak miejską aglomerację miasta jego kanały
i msze święte.

wiem że usłyszę. Marcina.
organy katedry i te gołębie basy
z jego spojrzenia i spod moich piersi.


04.2007