Rzeczy, które czują

Podłoga narwana jak źrebię
kręci się – aż jest karuzelą.
Wyrywa wiatr
z futryn, osusza okna z łez.

Za drzwiami cisza. Chwiejna bardziej,
niż proporczyk w pochodzie.
Otwiera i zamyka usta, by wejść
po angielsku nie przekraczając progu.

Sufit wczoraj biały, dziś opada
z kurzem. Zatamował przepływ
powietrza. Zatrzymał noc, a ona
jak trusia
zaciska pętlę
wokół domysłów, czy dzień będzie.

Ze wschodem przepada księżyc,
gdy gwiazda rozwiesza list gończy
za pustym stołem, który
zmieniał zwykłe słowo w diament.

Czytam i dopasowuję, ale żadne
nie chce wyjść.

Kasia Dominik