ZAGUBIONE SMĘTKI

ZAGUBIONE SMĘTKI

Serca czyjeś
zagubione… smętki
błądzą tęsknie nieustannie
płoche niczym jętki
chcąc oszukać przeznaczenie
wiedzione imperatywem
ideału pragnień
tropią poezję by zaprzyjaźnić
z szuflad wspomnień przepełnią
pożółkłymi weń kartkami
gromadzonych kiedyś marzeń
by choć nań popatrzeć

Serca owe
zagubione… smętki
zataczają błędne kręgi
sensualnym lotem jętki
przez bezmiary estuarium
przepastne i nieskończone
ku wyspom beztrosk i szczęścia
wyspom marzeń poety
w niespokojnym świecie
na wszechświata oceanie
ciągle mąconym w odmęcie
szaleństwa tsunami

⊰Ҝற$⊱…………………………………………… T☀ruń - 18 lutego '23