W złotej godzinie

Gdy podczas dnienia zaspany poranek
rozbudza słońcem lunatyczne wiersze,
chwytam bezwładnie za pióro różane
i opisuje luminacje pierwsze.

Perlistość rosy lśniącą w powijakach,
symfonię wiatru dźwięczącą w gladiolach,
trzepot skrzydełek porannego ptaka
i jeszcze błękit przędący się z wolna

A kiedy zorza snuje interwały,
tęcza rozkwita promieniami wiersza.
Dłoń zapisuje krajobraz nietrwały –
złotą godzinę, która świat upiększa.

Kasia Dominik