* (Drżąca w powietrzu spełnia się granica)

Drżąca w powietrzu spełnia się granica
i dzień, jak rtęć błękitny, płonie w okiennicach.
Śnieg topnieje w rynnach, a ciemność w załomach,
aż z niej zostaje tylko coś jak drżąca koma,

postawiona w pół zdania w pierwszym dniu stworzenia,
która sens tego zdania odrobinę zmienia.

Lecz głowę czas już podnieść, już jadą ulicą
pługi, już dzień drżącą spełnia się granicą.
Już drży, jak lód na słońcu kruszy się bariera
dzieląca nas od wiedzy, że pora umierać.